زه هر سهار د یوه خبر له هیلې سره راپاڅېږم او هره شپه له نهیلۍ سره ویده کېږم
Hira
زه په یوه تعلیمیافته خو محافظه کاره کورنۍ کې لویه شوې یم. زما کورنۍ ښه اقتصاد درلود، نو ځکه د ښځو کار ته ارزښت نه ورکول کېده. زما د کورنۍ په اند، یوازې اقتصادي اړتیا درلودونکې مېرمنې باید کار وکړي.
د طالبانو تر حاکمیت مخکې، سره له دې چې ما هغومره ډېره ازادي نه درلوده، د مدني ازادۍ درناوی کېده او ما به په پټه د خیر ښېګڼې او مدني فعالیتونو کې ګډون کاوه. ما غوښتل چې په ټولنه یو ګټور شخص اوسم او خپله کورنۍ مې وهڅوله چې زما ازادۍ ته درناوی ولري، نو زمونږ په کورنۍ کې دننه چاپېریال د ښه کېدو پر لور و.
ما د لېسانس دورې له بشپړولو وروسته له دولت سره دنده پیل کړه. زما خور هم له دولت سره دنده درلوده او ما او نورو مېرمنو سره یې مرسته کوله.
کله چې طالبانو یو ځل بیا پر افغانستان واک ترلاسه کړ، هر څه بېرته شا ته ولاړل. د حکومت د پرځېدلو پر لومړۍ ورځ، زما مېړه اخطار راکړه چې دېموکراسي ختمه شوه او نور د ښځو چارو وزارت یا پخپله خور ویاړ نه شم کولی. هغه راته وویل: ”هغه څه چې زه یې درته وایم، و یې منه که نه نو طلاق به درکړم. “ زه یې د خپلو دوو کوچنیو ماشومانو په مخ کې څو ځل ووهلم.
داسې ځای نشته چې رجوع ورته وکړو. که چېرې زه اوسنۍ ادارې ته رجوع وکړم، نه یوازې دا چې ملاتړ به مې ونکړي، بلکې د لا ډېر تاوتریخوالي ښکار به شم. هغوي په جوماتونو کې په څرګنډ ډول وايي چې یو سړی حق لري چې په هغه صورت کې خپله مېرمن ووهي، خبره یې و نه مني.
د نړیوالې ټولنې او د اساسي قانون په مرسته، افغان مېرمنې توانېدلې وې چې په لنډه موده کې د ژوند په ټولو برخو کې طلايي لاس ته راوړنې ولري. البته، اوس آن د افغان مېرمنو بشريت تر پوښتنې لاندې دی.
ما ډېر ځل د ځانوژنې پرېکړه وکړه، خو د خپل زوی برخلیک ته لیدو به له دغه کار څخه منع کړم.
د کار او زده کړو له حق څخه محرومیت زما ذهني ستونزې زیاتې کړي او په ډېپرېشن/ ژور خپګان یې اخته کړې یم.
په دغه وضعیت کې یوازینی کار باید له طالبانو سره مذاکرات او خبرې اترې وي. څومره چې داخلي جګړه دوام کوي، د افغانستان خطرناک وضعیت به دوام کوي او محرومیت او بېوزلي به نورې ستونزې وزېږوي.
مونږ له نړیوالې ټولنې څخه عملي اقدام غواړو. مونږ باید د افغانستان او د مېرمنو د حقونو په اړه ریښتینې خبرې اترې پیل کړو.
